نمیدانم چرا؟ما ایرانی ها اینقدر عاطفی هستیم وتشنه محبت یکدیگریم تا حد افراط وتفریط هرکس در بین ما مهارت برقرار نمودن عاطفی را

داشته باشد محبوب قلوب میگردد اما اگر کسی فاقد این مهارت باشد همیشه تنها خواهد ماندحال این فرد ازهر لحاظ چه علمی هنری

ودانش روز وتخصص ومدال قهرمانی اگر برخوردار باشد کسی به آن توجه نمیکند وبدتر این که ما با همه ارتباط عاطفی داریم جز با خودمان

خودمان را غریب وتنها رها میکنیم وبدنبال دیگران میرویم گاهی نه تنها با خود خلوت نمیکنیم احوال جسم جان وخسته خود را نمی پرسیم تا

وقتی که صدای آخ ودرد آن بلند شودبی توجهی به جسم عزیز و نابود کردن این بنای باشکوه الهی گاهی سبب میگردد که زود تر از زمان

معین پیر وفرسوده گردیم وسلامتی اعضاء وجوارح خود را از دست بدهیم  ودر آغاز راه زندگی با غم درد عجین گردیم

ما مهارت رفتار درست داشتن وبجا استفاده کردن از جسم خود را نیاموخته ایم نمیدانیم برای جسم سالم وتنظیم سوخت وساز به چه

غذاهایی نیاز داریم به چه مقدار وچگونه وچه موقع  .روش استراحت صحیح ونشستن ومطالعه کردن بجا را نیاموخته ایم اندازه ومقدار خواب

وروش درست خوابیدن رانیاموخته ایم از چه نوع پارچه ولباس باید استفاده کنیم مواد پتروشیمی پلی استر با جذابیت رنگهای شیمیایی در

فصول سال مورد توجه ما قرار گرفته کفشی که میپوشیم استاندارد نیست تنها به ظاهر آن نگاه میکنیم

در روش زندگی فکر نمیکنیم تنها به ظاهر نگاه میکنیم وتقلیدی از روشها وسلیقه های دیگران داریم وچه غم انگیز است

اینگونه زیستن و...

                                                   اثر صدیقه اژه ای                                      مدیر وبلاگ تسنیم